O tym, jak dobrze być niepełnosprawnym, czyli jak ojciec dostał mercedesa.

Dawno temu, kiedy mój szanowny ojciec był jeszcze czynny zawodowo, zrobił uprawnienia diagnosty samochodowego i prowadził stację diagnostyczną w swoim zakładzie pracy. Po latach okazało się, że jedno z urządzeń miało przebicie w słuchawkach i ojciec częściowo utracił słuch – w jednym uchu prawie całkowicie, w drugim – w znacznym stopniu. Nieodzowny więc był aparat słuchowy, bo mama miała już serdecznie dość wrzeszczącego telewizora, problemów z dogadaniem się z ojcem (spryciarz, czytał z ruchu warg, ale spróbujcie go zawołać z drugiego pokoju czy stojąc bokiem…), nieodebranych telefonów…. Ojciec długo się opierał, w końcu, sam widząc, że to nie przelewki, poszedł do lekarza i dostał swój pierwszy aparat, zwany przez nas cybuchem.

Cybucha – czyli „serce” urządzenia - zakładało się za ucho, miał przezroczystą rurkę zakończoną gumową nakładką, którą wkładało się do kanału słuchowego. Był duży, nieporęczny, trzeba było regulować głośność za pomocą pokrętełka na cybuchu. Często wyładowywał baterie, a ojciec narzekał, że boli go od niego ucho. Ogólnie – nie polubili się i czasami mama toczyła boje, by ojciec założył aparat, bo trudno się z nim porozumieć. No i jakiekolwiek załatwienie spraw spadało na mamę – trzeba było pójść z ojcem do urzędu, do lekarza, do sklepu… Obawiał się, że nie dosłyszy, przekręci, przeinaczy.

Drugi aparat to był prawdziwy Mercedes w porównaniu do poprzedniego! Mała wkładka douszna, niewidoczna na zewnątrz i kosztująca majątek…. Na szczęście raz na pięć lat NFZ częściowo refunduje zakup aparatu. Ojciec bardzo go szanował, co wieczór starannie czyścił, suszył, i odkładał na miejsce. Aż pewnego dnia…

Wieczorem, oglądając telewizję, wpadł na pomysł, że zjadłby parę jabłek.. Poszedł do piwnicy, przyniósł jabłka i , swoim zwyczajem, obierał je scyzorykiem na gazetę, kroił, wycinał środki i zjadał ćwiarteczki…. W międzyczasie umył aparat, wysuszył i położył na gazecie. Postanowił, że rano wyrzuci obierki do kompostownika. Jednak idąc do piwnicy dołożyć do pieca zawinął obierki w gazetę i wrzucił do pieca. Jak przekonał się rano – razem z aparatem……

Nie było wyjścia, musiał wrócić do cybucha. Na szczęście po roku przysługiwał mu nowy aparat. Znów wizyta u lekarza, wycisk ucha i jest – nowiutki, wygodny.

Nowy aparat po pół roku okazał się bublem. Pierwsza naprawa - piszczy, nie działa. Naprawa gwarancyjna, odesłany do firmy w Olsztynie ( właściwie do olsztyńskiej filii firmy). Wraca pocztą. Po dwóch tygodniach to samo. I tak sześć razy. Za każdym razem wraca w gorszym stanie, albo w ogóle nie naprawiony. Po którejś naprawie filtry, które są na końcu aparatu, odczepiają się i zostają w uchu. Laryngolog wyciąga ich kilka z ojcowego ucha. Mimo wyraźnych próśb, żeby nie wysyłać aparatu pocztą – rodzice przyjadą i ojciec sprawdzi na miejscu czy działa – za każdym razem przychodzi pocztą.

Wreszcie mama miała dość tych zabaw i, za pośrednictwem siostry, postanowiła złożyć pisemną reklamację. Pismo, napisane przy pomocy rzecznika konsumentów, siostra zanosi do siedziby firmy i…. przedstawicielka nie chce go przyjąć, bo… nie jest pewna, że napisał je ojciec. Wkurzona siostra dzwoni do siedziby firmy i tam wysyła pismo.

I cud! Tydzień później telefon do ojca, sam prezes warszawskiej centrali  zaprasza go do Olsztyna – na pobranie wycisku ucha, dostanie nowy aparat na koszt firmy. Umawia się na dogodny termin (rodzice muszą dojechać jakieś 120 km). W umówionym dniu czeka prezes, protetyk słuchu ze Śląska (podobno najlepszy fachowiec w firmie) i milutka jak nigdy przedstawicielka z Olsztyna. Szef przeprasza, opowiada, że niedawno przejął kierowanie firmą – z dobrodziejstwem inwentarza – i niestety, takie kwiatki się zdarzają. Mama opowiada przeboje z naprawami, prezes notuje (oburzyły go zwłaszcza zostające w uchu filtry). Przy okazji wychodzi na jaw, że dwa razy aparat… w ogóle nie trafił do naprawy. Panienka szczebiocze, płonie wdzięcznym rumieńczykiem…. No cóż, starsi ludzie, ze wsi oddalonej 120 km, zawracają głowę, to można ich olać, może nie przyjadą, może dadzą na spokój, po cóż się wysilać???

Dwa tygodnie później znów spotkanie w tym samym gronie w punkcie w Olsztynie. Ojciec dostaje nowy aparat, protetyk tłumaczy, że aparat musi się dostroić, że przez dwa tygodnie może wydawać dziwne dźwięki, być za cichy, za głośny… Prezes jeszcze raz przeprasza i daje kontakt do siebie – gdyby się coś działo z aparatem – proszę dzwonić.

I taka refleksja. Moi rodzice są ludźmi sprawnymi, jeżdżą samochodem, nie boją się wyprawy do dużego miasta, w dodatku mają w Olsztynie córkę, u której można się zatrzymać, wypić herbatę czy przenocować. A co ze starowinką, której nie ma kto zawieźć? Która mieszka gdzieś za Gołdapią czy innym Przygranicznym miastem? Machnie ręką, rzuci aparat w kąt i albo założy stary, albo będzie chodzić bez. Mówimy o komforcie życia starszych ludzi. Czasem wystarczy rzetelnie wypełniać swoje obowiązki…..